Το 2004, κάποιοι μίλησαν για την επανίδρυση του κράτους. Το 2009, κάποιοι άλλοι μίλησαν για την επανάσταση του αυτονόητου. Το 2012, ακούστηκε σαν ψίθυρος η λέξη επαναδιαπραγμάτευση και το 2015 διαγραφή της ονομαστικής αξίας του δημοσίου χρέους και ρήτρα ανάπτυξης για την αποπληρωμή του υπόλοιπου μέρους του.
Μετά, μάθαμε από τον υπουργό των οικονομικών ότι, υπάρχουν εξυπνότεροι τρόποι για να κουρέψεις ένα χρέος Το τελευταίο μένει να το δούμε αλλά βαίνει ολοταχώς προς διάψευση. Βέβαια, η λεπτομέρεια που κάνει την διαφορά σε όλες αυτές οι εξαγγελίες ήταν ότι δεν έγιναν μετεκλογικά αλλά προεκλογικά και γι” αυτό δεν πραγματοποιήθηκαν ποτέ. Μέχρις εδώ, όλα γνωστά.
Στην Ελλάδα λοιπόν, τις εκλογές πάντα κερδίζει αυτός που θα πει τα περισσότερα »Θα». Βέβαια, οι ψηφοφόροι γνωρίζουν από πριν ότι πολύ λίγα από όσα υπόσχονται οι πολιτικοί προεκλογικά θα δουν να γίνονται πραγματικότητα. Ο Έλληνας είναι γνωστό ότι ψηφίζει με την λογική του μικρότερου κακού. »Τα δυο να κάνετε από αυτά που λέτε εγώ ευχαριστημένος θα είμαι» πόσες φορές δεν το έχουμε ακούσει όλοι αυτό; Ακόμα και μέσα στην βουλή το χρησιμοποίησαν σαν επιχείρημα ότι. τους το είπε κόσμος στο δρόμο και συγκεκριμένα από δυο πρωθυπουργούς: Τον Γιώργο Παπανδρέου και τον πρόσφατα από τον Αλέξη Τσίπρα. Δυστυχώς, όσοι σκέφτονται με αυτή τη λογική δεν μπαίνουν στον κόπο να προβληματιστούν τι θα γίνει με τα υπόλοιπα, που ΔΕΝ έχουν υποσχεθεί. Και μόνο αν κάτσεις να σχολιάσεις όλα αυτά που δεν έγιναν ή που δεν έγιναν όπως τα υπόσχονταν, μπορείς να γράψεις τόμους. Του αρέσει άραγε του Έλληνα να τον κοροϊδεύουν;
Η παρούσα κυβέρνηση είχε και έχει την ευκαιρία να πρωτοτυπήσει ακόμα και τώρα: Να εφαρμόσει όλες τις δεσμεύσεις της πάρα τις όποιες πιέσεις από το εξωτερικό. ΚΟΥΓΚΙ όπως είπε και ένας μεγάλος πολιτικός πρόσφατα. Σαφώς οι δεσμεύσεις της δεν ήταν ριζοσπαστικές και αυτό κάνει ακόμα πιο επιτακτική την ανάγκη να τις εφαρμόσει γιατί αποτελούν τα ελάχιστα. Ο όρος »ανθρωπιστική κρίση» που χρησιμοποιεί είναι απλά ο μανδύας για να μην προχωρήσει σε ρήξη με το κατεστημένο, επιχειρηματικό και πολιτικό. Δεν μπορείς να θεωρείς ότι σε κρίση επιβίωσης βρίσκονται μόνο 300.000 νοικοκυριά κάτω από το όριο της φτώχειας ή οι συνταξιούχοι που παίρνουν σύνταξη μέχρι 700 ευρώ. Η δικαιολογία »αυτά μπορούμε να δώσουμε προς το παρόν» είναι αισχρή, ειδικά αν κάνεις σημαία του προγράμματος σου προεκλογικά την αντιμετώπιση αυτής της κρίσης και δεν κάνεις τα αδύνατα δυνατά για να την αντιμετωπίσεις αλλά προβάλεις τον ρεαλισμό σαν επιχείρημα και όταν σε κατηγορούν για στροφή στον ρεαλισμό να μην το αποδέχεσαι. Κάπως όμως έπρεπε να λειανθεί το έδαφος για την συνεργασία με τους συντηρητικούς ΑΝΕΛ, στα αυτιά των οποίων φράσεις όπως »θα φορολογήσουμε το επιχειρηματικό κεφάλαιο» ή »την μεγάλη ακίνητη περιουσία» για να κάνουμε αναδιανομή του παραγόμενου πλούτου, ακούγεται σαν εφιάλτης ή casus belli, για να χρησιμοποιήσουμε μια προσφιλή έκφραση του αρχηγού τους.
Όπως διαφαίνεται από τους 2 πρώτους μήνες της νέας κυβέρνησης, ελάχιστα από αυτά που υποσχέθηκαν πρόκειται να πραγματοποιήσουν. Η κυβέρνηση έχει και το μαχαίρι και το πεπόνι. Βέβαια το μαχαίρι που διάλεξαν να κρατήσουν δεν είναι το κοφτερό, αλλά αυτό του βουτύρου. Οι πραγματικές τομές όμως, γίνονται με νυστέρι.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΣΤΟ POLITICALDOUBTS.COM
from Trelokouneli.gr http://ift.tt/1y82GKF
via IFTTT
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου