«Τόλμησα να κοιτάξω ψηλά με το κεφάλι χαμηλά»

Όταν ένας αθλητής αφήνει πίσω του μία μεγάλη αθλητική καριέρα, ενδείκνυται ίσως να το πράττει στο φυσικό του χώρο. Στην περίπτωση του κορυφαίου αθλητή στην Ελλάδα αλλά και ενός από τους κορυφαίους στον πλανήτη στο kick…

 

boxing, ο αποχαιρετισμός θα γίνει και πάλι στο ρινγκ. Εκεί όπου 11 χρόνια νωρίτερα, 12.000 θεατές φώναζαν ρυθμικά το όνομά του. Το 2004 ο Μιχάλης Ζαμπίδης ξεκίνούσε και επίσημα τη γνωριμία του με το ελληνικό κοινό, έχοντας ήδη στο ενεργητικό του δεκάδες αγώνες στα ρινγκ του εξωτερικού.

Συνέντευξη στο Γιώργο Λαμπίρη – Φωτογραφίες: Γιάννης Κέμμος

O Iron Mike μετά από 24 χρόνια καριέρας, ένιωσε ότι ήρθε η στιγμή να δώσει τον τελευταίο του αγώνα στην Ελλάδα. Στο στάδιο Ειρήνης και Φιλίας θα αποχαιρετήσει αυτό που μέχρι αυτή τη στιγμή ήταν η ζωή του. Από το Σάββατο, ο πρωταθλητισμός για εκείνον θα είναι παρελθόν, καθώς αποφάσισε, όπως ο ίδιος λέει, να ολοκληρώσει τον κύκλο που λέγεται kick boxing.

Στον απολογισμό του ο Ζαμπίδης έχει να θυμάται στιγμές από τους 178 αγώνες που έδωσε σε όλο τον κόσμο, 155 νίκες και 87 νοκ άουτ. Στον τελευταίο του αγώνα στα ρινγκ θα συναντήσει τον Αυστραλό Steve Moxon.

Στα πρώτα χρόνια της πορείας του χρειάστηκε να κάνει προπόνηση ακόμα και δίπλα στο λέβητα, στο υπόγειο του σπιτιού του. Δέχτηκε πόλεμο και στάθηκε απέναντι σε δυσκολίες. Κάθε φορά όμως -ακόμα και όταν ο ίδιος βρέθηκε κοντά στην καταστροφή-, όπως ομολογεί, μία φωνή τον καλούσε να συνεχίσει.

Στη συνέντευξη που παραχώρησε ο μεγάλος Έλληνας αθλητής στο , μιλάει για την επόμενη μέρα, την επιθυμία του να δημιουργήσει τη δική του οικογένεια και πάνω απ’ όλα να ζήσει τη ζωή που στερήθηκε στα 24 χρόνια της επαγγελματικής του σταδιοδρομίας.

Η συνέντευξη του Μιχάλη Ζαμπίδη στο :

- Μιχάλη πώς περιμένεις ότι θα είναι το «αντίο» σου στην ενεργό δράση;

Αυτή τη στιγμή λειτουργεί μέσα μου μία δικλείδα ασφαλείας, η οποία δεν με αφήνει να πάω στο μετά. Είναι ιδιαίτερα απαιτητικές αυτές οι μέρες κι εγώ φροντίζω να καλλιεργώ τις πλευρές του χαρακτήρα και του εαυτού μου, που θα εκφράσω το Σάββατο. Πρόκειται για ένα τεράστιο κεφάλαιο το οποίο περιμένω με περιέργεια να δω πώς ακριβώς θα είναι.

Πρόκειται όμως να ριχτώ σε άλλες μάχες, σε άλλα ρινγκ με όπλο το σύστημα σκέψης που έχω κατακτήσει όλα αυτά τα χρόνια. Σε πράγματα τα οποία περιμένω να ριχτώ με χαρά και αγάπη.

Είναι ιδιαίτερα απαιτητικό να κάνει κανείς πρωταθλητισμό, ειδικά από τη στιγμή που θέλει να το κάνει καλά. Όλα αυτά τα χρόνια ήθελα να τα δώσω όλα και το έκανα. Από μικρός ήξερα – όπως με δίδαξαν οι γονείς μου – πως ό,τι κάνω πρέπει να το κάνω καλά. Θυμάμαι ότι κάθε φορά που έπρεπε να πάρω μία απόφαση, καθόμουν μπροστά στον καθρέφτη και ρωτούσα τον εαυτό μου. Εάν δεν έπαιρνα απάντηση δεν προχωρούσα, εάν όμως χαμογελούσα, έκανα αυτό που είχα στο μυαλό μου. Μόνο έτσι μπορεί θα μπορούσα να πετύχω τις αποδόσεις που χρειάζονταν για να κάνω πρωταθλητισμό. Έπρεπε να διαθέτω την ενέργεια και να κάνω πολλές θυσίες για να πετύχω το στόχο μου.

- Με τι σκοπεύεις να ασχοληθείς όταν αποσυρθείς από την ενεργό δράση;

Θεωρώ πολύ σημαντικές αποστολές της ψυχής, τη θυσία και την προσφορά. Κοιτάζω να αγαπώ πολύ ό,τι κάνω. Εκπαιδευτικά στα 24 χρόνια της καριέρας μου να ασχολούμαι με πράγματα που αγαπώ πολύ και όχι με εκείνα που έπρεπε. Πλέον αυτό που θέλω είναι να προσφέρω στα παιδιά. Ήδη βρίσκομαι σε επικοινωνία με ιδιωτικά και δημόσια σχολεία έτσι ώστε να γίνει μία εξειδικευμένη δουλειά ώστε να ενισχύσουν την ψυχοσωματική τους κατάσταση και την αυτοπεποίθησή τους. Όλα αυτά μέσα από την αθλητική και διατροφική τους παιδεία. Στόχος μου είναι επίσης να ενισχύσω την αυτοάμυνά τους. Σε κάθε περίπτωση, όσο πιο έτοιμο και ολοκληρωμένο είναι ένα παιδί εγκεφαλικά, τόσους λιγότερους μπελάδες μαγνητίζει επάνω του.

Μην ξεχνάτε πως όταν πει κάποιος δέκα πράγματα και πιέσει ένα παιδί να τα αφομοιώσει, μπορεί να μην μάθει τίποτα, γιατί εκείνο συνήθως αντιδράει. Μπορεί όμως να του πει δύο και να κρατήσει το ενάμισι. Είναι πολύ σημαντικό να υπάρχει ένας δίαυλος επικοινωνίας, όπως αυτός που έχω ανοίξει όλα αυτά τα χρόνια μέσα από τα ρινγκ για να μπορέσω να πλησιάσω ευκολότερα όλα αυτά τα παιδιά που σε 10 – 15 χρόνια θα είναι η Ελλάδα του αύριο.

Όταν ξεκίνησα εγώ δεν υπήρχε κανείς να με διδάξει. Διδάχτηκα με το σκληρό και δύσκολο τρόπο, που λέγεται σχολείο της ζωής. Χαίρομαι όμως που μπορώ, με βάση τις εμπειρίες μου, να τους προσφέρω γνώσεις που θα τους είναι χρήσιμες στο ταξίδι της ζωής.

- Ποια ήταν η σημαντικότερη στιγμή της καριέρας σου;

Το πρώτο πράγμα που μου έρχεται στο μυαλό μετά από 178 αγώνες, είναι το 2004. Όταν έδωσα τον πρώτο μεγάλο αγώνα, μέσα από τον οποίο ήρθε η αναγνώριση στην Ελλάδα. Βγαίνοντας από τα αποδυτήρια του Ειρήνης και Φιλίας αντίκρισα 12.000 ανθρώπους όρθιους. Φώναζαν όρθιοι το όνομά μου και χειροκροτούσαν. Η στιγμή ήταν συγκλονιστική. Μέχρι τότε αγωνιζόμουν στο εξωτερικό, ζούσα το όνειρο, και μετά ερχόμουν στην Ελλάδα και βίωνα μία ανώμαλη προσγείωση. Τα πρώτα χρόνια για ‘μένα πέρασαν χωρίς καμία υποστήριξη. Ήμουν σχεδόν μόνος μου. Χαίρομαι που δεν το έβαλα κάτω και σιγά σιγά συνέβησαν όλες οι μαγικές συγκυρίες που ονειρευόμουν. Ήταν Μάιος θυμάμαι. Έδωσα έναν πολύ δυνατό αγώνα, ο οποίος πήγε στους πέντε γύρους με τον Τούρκο αντίπαλό μου. Ήταν ένα παιχνίδι για τον παγκόσμιο τίτλο, κέρδισα, και από εκεί και μετά ξεκίνησαν όλα τα ωραία. Στη συνέχεια ακολούθησε και η αναγνώριση στην Ελλάδα.

Το σημαντικότερο σε αυτό που έκανα όμως, είναι το ηθικό κομμάτι. Ο πρωταθλητισμός είναι πολύ δύσκολος και η συναισθηματική διαχείριση του εαυτού μου απαιτεί υπερβάσεις. Όταν αγωνίζομαι για την πατρίδα και τις αξίες μου, θέλω να ακούω τον εθνικό ύμνο, να κυματίζει η σημαία.

- Αν μπορούσες να γυρίσεις τον χρόνο πίσω, τι θα άλλαζες στην καριέρα σου;

Κατά το παρελθόν μου είχαν κάνει πολλές προτάσεις να φύγω στο εξωτερικό. Όντας ρομαντικός και παρά το γεγονός ότι ζούσα σε πολύ δύσκολα χρόνια, δεν το σκέφτηκα ούτε μία στιγμή. Αντιθέτως θύμωσα παρότι είχα δεχτεί μία πάρα πολύ καλή πρόταση.

Όμως έμεινα. Ήξερα ότι θα ένιωθα πολύ άσχημα αν δεχόμουν να φύγω. Είπα ότι θα μείνω και θα παλέψω, ότι θα τα βάλω με τα θήρια.

Αρκετά χρόνια μετά αναγνωρίζω ότι η ζωή μου θα μπορούσε να είναι διαφορετική, καθώς ο βαθμός δυσκολίας ήταν και παραμένει μεγάλος.

Εάν επιστρέψω για λίγο στο χθες, πιστεύω ότι τα λάθη που έκανα και οι κακοτοπιές που συνάντησα, με βοήθησαν να μάθω. Μου προσέφεραν τον τρόπο σκέψης με τον οποίο κινούμαι και με οδήγησαν μπροστά. Πολύ περισσότερο από τα καλά που μου συνέβησαν. Μετά από όλα αυτά λοιπόν, ξέρω ότι δεν θα άλλαζα τίποτα.

Ομολογώ ότι με ένα τρόπο ήταν σαν να έπασχα από το σύνδρομο της Λερναίας Ύδρας. Όταν έβγαινε ένα κεφάλι, εγώ έκοβα άλλα δύο. Δεν τα παρατούσα ποτέ.

- Θεωρείς ότι υπήρξαν άτομα που εκμεταλλεύτηκαν το όνομα Ζαμπίδης ή εσένα προσωπικά όλα αυτά τα χρόνια;

Πολλά πράγματα έχουν συμβεί κατά το παρελθόν. Είχα πολλές… κακές μάχες να αντιμετωπίσω. Πάλεψα έντονα με την αδικία και με όσους με πολέμησαν. Για κάποια χρόνια της ζωής μου, θυμάμαι συγκεκριμένα στα 18 μου, η Ομοσπονδία με την οποία είχα συγκρουστεί τότε, με άφησε για ένα χρόνο εκτός αγώνων και χωρίς προπονητή. Έτσι, αναγκάστηκα να κάνω προπόνηση στο υπόγειο του σπιτιού μου δίπλα στο λέβητα.

Όμως δεν το έβαλα κάτω και όσοι ήθελαν, δεν κατάφεραν να με καταστρέψουν. Έφτασα κοντά στην καταστροφή, αλλά κάτι μαγικό με ενεργοποίησε. Έτσι, συνέχισα να προχωράω. Ήταν σαν να είχα δίπλα μου μια φωνούλα, η οποία μου έλεγε: «Συνέχισε, προχώρα!».

- Ποια θα είναι η τελευταία σου σκέψη πριν μπεις στο ρινγκ με τον Αυστραλό Steve Moxon και ποια θα είναι η πρώτη μόλις βγεις όντας πλέον… παλαίμαχος;

Είναι σαν παιχνίδι ψυχολογίας να μπορέσω να διαχειριστώ το φορτίο που θα έχω μέσα μου. Θα κλειδώσω το μυαλό μου με στόχο να πετύχω την καλύτερη απόδοση και να φτάσω στη νίκη. Κοιτάζω να εκμεταλλευτώ όλους τους μήνες προετοιμασίας που προηγήθηκαν, κλείνω την πόρτα και το μόνο που σκέφτομαι είναι πως ό,τι είναι να πω, θα το πω μετά τον αγώνα. Εννοείται ότι οραματίζομαι τη νίκη. Είναι πολύ σημαντικό να τελειώνουν 24 χρόνια με αυτόν τον τρόπο.

Αυτό που με ενδιαφέρει πάντα είναι να δίνω τον εαυτό μου. Σε αυτό τον αγώνα θέλω πετύχω την καλύτερη δυνατή απόδοση. Και εάν είναι καλύτερος, εντάξει, ας κερδίσει. Όταν έχω αποδώσει τα μέγιστα και κατέβω από το ρινγκ, όποιο και αν είναι το αποτέλεσμα, θα ξέρω πως έκανα ό,τι μπορούσα. Μέχρι στιγμής όμως, όσες φορές απέδωσα, στο τέλος χάρηκα το μοναδικο συναίσθημα της νίκης.

- Υπάρχει περίπτωση να ξαναδούμε τον Μιχάλη Ζαμπίδη να αγωνίζεται κάποια στιγμή στο μέλλον;

Νιώθω τεράστια ευγνωμοσύνη γιατί έχω αγωνιστεί στα σκληρότερα ρινγκ μέχρι σήμερα. Αντιμετώπισα τους μεταλύτερους αθλητές στον κόσμο, σε αγώνες όπου οι διαιτητές αποτελούσαν διακοσμητικά στοιχεία. Πολλά χρονια μετά, είμαι υγιής και μπορώ να αγωνίζομαι σε υψηλό επίπεδο. Γι’ αυτό χρησιμοποιώ τη λέξη «ολοκληρώνω» την καριέρα μου, και όχι «τελειώνω».

Τα συναισθήματα που νοιώθω παρόλ’ αυτά, είναι ανάμεικτα. Δεν ξέρω ακόμα πώς θα το αντιμετωπίσω όλο αυτό στη συνέχεια. Αισθάνομαι ότι ο κύκλος ολοκληρώθηκε και ίσως να τον έχω κάνει ήδη δύο φορές!

Η σκέψη να αποχωρήσω, προέκυψε πηγαία. Ξέρω ότι είχα την ευλογία να μη με σταματήσει ένας τραυματισμός, όπως συνήθως γίνεται ή ενδεχομένως η αδυναμία να παλέψω στο ρινγκ. Αισθάνθηκα γεμάτος. Γι’ αυτό και είπα «φτάνει», είμαι έτοιμος να προχωρήσω στα επόμενα βήματα της ζωής μου.

- Πώς αποφάσισες να ασχοληθείς με το kick boxing; Πώς υποδέχθηκε αυτή την απόφασή η οικογένεια σου;

Οι συγκυρίες με οδήγησαν με έναν τρόπο εντελώς απρόσμενο στο kick boxing. Στην πραγματικότητα το kick boxing με μαγνήτησε κι εγώ με τη σειρά μου μαγνήτισα εκείνο. Όσες φορές αναρωτιέμαι γιατί συνέβη αυτό, αναλογίζομαι τις συγκυρίες μεταξύ προσώπων και γεγονότων ξέρω, οι οποίες με οδήγησαν μέχρι σήμερα. Όλα έμοιαζαν και ήταν προγραμματισμένα με κάθε λεπτομέρεια.

Η κάθε συγκυρία με οδήγησε ξεχωριστά σε αυτή τη μακροχρόνια σχέση, η οποία κατέληξε σε γάμο. Με ρώτησες για του δικούς μου… Στην αρχή δεν είχαν καταλάβει τι ακριβώς κάνω. Κάποια στιγμή τους είπα: «Κάνω kick boxing». «Τι είναι αυτό», με ρώτησαν αμέσως. Ίσως να σκέφτηκαν που έμπλεξε το παιδί τους! (γελάει). Τους εξήγησα ότι είναι ένα άθλημα που συνδυάζει το καράτε με το μποξ. «Να προσέχεις», ήταν οι επόμενες κουβέντες τους. «Και πόσον καιρό θα το κάνεις», συνέχισαν.

Όσο περνούσε ο καιρός και κατέβαινα σε αγώνες, με έβλεπαν να γυρνάω μα μία κοκκινίλα ή με μελανιές στα πόδια. Ωστόσο παρά τις αντιρρήσεις τους εγώ συνέχισα.

Γι’ αυτό και λέω κάποιες φορές ότι δεν πίστεψα όσους μου είπαν πως δεν θα μπορούσα να κάνω τα πράγματα που ήξερα ότι μπορούσα. Τόλμησα να κοιτάξω ψηλά με το κεφάλι χαμηλά. Χαίρομαι γιατί τόλμησα να ονειρευτώ και να κάνω πράξη όσα σκέφτηκα, διαφορετικά θα είχα ζήσει κατά 90% λιγότερα από αυτά που έζησα έως και σήμερα.

- Τώρα που θα αποσυρθείς, υπάρχει η σκέψη να μπεις στο… ρινγκ του έγγαμου βίου;

Είναι κάτι που έχω στο μυαλό μου καθώς πρόκειται για τη φυσιολογική εξέλιξη ενός ανθρώπου. Ο γάμος σηματοδοτεί την ολοκλήρωση της ψυχής, του πνεύματος και την επίτευξη του βιολογικού προορισμού του. Είναι σίγουρο πως όταν έρθει αυτή η στιγμή, θα το καταλάβω.

- Αν κάποια στιγμή αποκτήσεις γιό θα τον συμβουλέψεις να ακολουθήσει τα βήματα σου ή θα τον αποτρέψεις από το να μπει στο ρινγκ;

Είτε αποκτήσω αγόρι, είτε κορίτσι, θα ήθελα να ασχοληθεί με τον αθλητισμό. Αν και εφόσον το παιδί μου θελήσει πηγαία κάτι τέτοιο, εγώ θα το στηρίξω. Γιατί αν αναγκάσεις το παιδί σου να κάνει κάτι παρά τη θέλησή του, τότε θα αντιδράσει και θα κάνει ακριβώς το αντίθετο.

Από την άλλη πλευρά εάν κάνω γιο και θελήσει να μπει στο ρινγκ, θα τον βοηθήσω τόσο όσο χρειάζεται ώστε να κάνει τις σωστές επιλογές. Θα προσπαθήσω να το προστατέψω από κάποια λάθη που έκανα εγώ κατά το παρελθόν.

- Οι νίκες της καριέρας σου είναι πολλές. Οι ήττες ελάχιστες. Ποια από αυτές ήταν η πλέον οδυνηρή για εσένα και γιατί;

Οι οδυνηρές νίκες μου είναι ομολογουμένως αρκετές. Οι δύο κορυφαίες όμως ήταν εξίσου οδυνηρές. Η μία ήταν στα προκριματικά του Κ1, των κορυφαίων ’16’ του πλανήτη. Παίξαμε τρεις γύρους με τον Γκάκο Ντράγκο σε έντονα αγωνιστικό και επιθετικό στυλ. Έγινε σφαγή. Ψηφίστηκε μάλιστα ως ο κορυφαίος αγώνας της βραδιάς στον κόσμο. Πήγαμε σε έναν επιπλέον γύρο κι εκεί τον κέρδισα πεντακάθαρα.

Η άλλη οδυνηρή νίκη μου ήταν το 2010 με τον Μαροκινό, Σαχίρ. Ένας αγώνας, ο οποίος ψηφίστηκε παγκοσμίως ως το παιχνίδι της δεκαετίας. Από πλευράς θεάματος έμοιαζε σαν να ήταν σκηνοθετημένο. Στους τρεις γύρους δέχτηκα ένα νοκ ντάουν και έδωσα δύο, είχα πάρει το παιχνίδι αλλά λόγω του θεάματος που προσφέραμε πήγαμε σε έναν επιπλέον γύρο όπου εκεί κέρδισα με άνεση.

- Όταν ένας αθλητής κάνει πρωταθλητισμό είναι σαφές ότι στερείται πολλά πράγματα. Θέλεις να καλύψεις το χαμένο έδαφος σε κάποιο από αυτά;

Η αποχώρησή μου είναι ένα κομβικό σημείο. Αυτό που θέλω είναι να παραδώσω τη σκυτάλη από τον Iron Mike στο Μιχάλη. Θέλω να δω επιτέλους πώς ζουν οι φυσιολογικοί άνθρωποι. Κάποια πράγματα μπορεί ο κόσμος να τα θεωρεί δεδομένα αλλά δεν είναι.

- Εκτός από δόξα, κέρδισες και χρήματα;

Ο βαθμός δυσκολίας στην Ελλάδα είναι τεράστιος. Ακόμα και σε μεγαλύτερη ηλικία, όντας πλέον καταξιωμένος στο χώρο, έβλεπα ξένους αθλητές να έχουν γύρω τους μία ομάδα 10 ατόμων, ενώ στη χώρα μας τα πράγματα ήταν εντελώς διαφορετικά.

Παρόλ’ αυτά δούλεψα αρκετά χρόνια σε γυμναστήρια και έβγαζα πάντοτε χρήματα στο φως της ημέρας. Μέχρι και τα 24 μου, συμμετείχα σε μεγάλους αγώνες, ενώ από το μεσημέρι μέχρι το βράδυ δούλευα σε γυμναστήρια για να μπορέσω να κερδίσω κάποια χρήματα. Αργότερα, όταν ήρθε η αναγνώριση κατάφερα να ζω μόνο από το kick boxing.

- Μάικ, εγώ από την πλευρά μου το μόνο που έχω να σου ευχηθώ είναι να κερδίσεις και πάλι το Μιχάλη που τόσο θέλεις και να είσαι πάντα γεμάτος με ό,τι κάνεις. Χάρηκα που σε γνώρισα!

Ευχαριστώ, κι εγώ χάρηκα πολύ! Το μόνο που θέλω να πω πριν κλείσουμε στον κόσμο είναι ότι τους περιμένω όλους στο Ειρήνης και Φιλίας στις 27 Ιουνίου να δώσουμε αυτή τη μάχη μαζί.

Βιαστικός και λίγο πριν μας αποχαιρετήσει, γύρισε πάλι προς το μέρος μας: «Αυτό που θέλω να επίσης να πω είναι ότι πρέπει είμαστε αισιόδοξοι για να γυρίσει όλο αυτό που ζούμε από την ανάποδη. Και πιστεύω ότι πολύ σύντομα θα γυρίσει!».

from Trelokouneli.gr http://ift.tt/1NtY2Pe
via IFTTT