Άδειες τσέπες, πληρώνομαι με χλέπες

Έγινε η λιτότητα συνήθειά μας, η εργασιακή χαλάρωση μια αναίμακτη πολιτική. Λίγοι φωνάζουν, λίγο ακούγονται, λίγους επηρεάζουν. Ακούγονται σα φωνές που χαλούν της προόδου τη σούπα. Οι φωνές μιας γενιάς που πληρώνει το μάρμαρο του οικονομικού πειράματος.

Πηγή: http://ift.tt/1DpgWBP

Αυτοί είμαστε. Κι αφού συστηθήκαμε σε αυτό το τρύπιο βρεχάμενο, ζητάμε ακρόαση από τον καπετάνιο. Κρατάμε σφιχτά στα χέρια μας τα 492ευρώ μηνιάτικο κάποιοι, με ζήλια μας κοιτούν τα παιδιά (25-27-29 χρονών, βρε πως μεγάλωσαν!) από τα βάουτσερ, που πληρώνονται ανά 5-6μηνο κάτι πολύ πιο κάτω από 2.000 μετά τις κρατήσεις.. -είμαστε τρύπιο βρεχάμενο με κοινωνικό πρόσωπο γαρ-. Και όπισθεν μας ανασαίνουν κι άλλα συνομήλικα ..παιδιά που κάνουν πρακτική με 500 ευρώ το εξάμηνο, μέσω πανεπιστημίων. Η ζωή ξέρετε είναι αυτό που περιμένουν να ρθει. Μα πως να ομορφύνει;

Τα βάουτσερ είναι χρήματα Ευρωπαϊκής Ενώσεως, δηλαδή δικά μας, άλλων φορολογούμενων, και οι πρακτικές (ναι τα 500/εξαμηνο) χρήματα των πανεπιστημίων, δικά μας ξανά, φορολογούμενων εργαζομένων. Κι όλα αυτά για να δουλεύουν νέοι δωρεάν σε πολυεθνικές, που έχει καταντήσει τιμή φίλε μου να έχεις δουλέψει γι αυτές. Η τιμή, τιμή δεν έχει άλλωστε. Και ο κύκλος συνεχίζεται, ο πισθάγκωνα δεμένος μόλις λήξει το συμβολαιάκι του αλλάζει με έναν άλλο στον τροχό. Κι η ζωή μας συνεχίζεται για τους νέους που ερωτεύονται και χωρίζουν ανάμεσα στα κενά των επιδοτούμενων ζωών. Αυτών που περιμένουν. Μα πως να βρει ρίζα το χορτάρι;

Κι όλα αυτά γίναν από τους καπεταναίους μας, τις συμμορίες τους και τους βασανιστές για να έρθει η ανάπτυξη των εταιριών των αλλοεθνών που θα μας μπάσουν πολύτιμο το συνάλλαγμα. Σκύψαμε για τα γρόσια και γρόσια η τσέπη μας δεν είδε. Δεν ήρθαν από δω, μονό οι δίκες μας εταιρίες φύγαν για τις Βουλγαρίες και τις Ρουμανίες που οι τεμενάδες και οι υποκλίσεις για το ψωμί φωνάζουν πως είναι πιο βαθιές. Και μείς αναμοχλεύουμε αυτά που δανειζόμαστε. Οι μεγάλοι πιο πολλά, κι οι μικροί οι 30ριδες.. (τα μυξιάρικα του συστήματος) τα επιδοτούμενα ..για τον καφέ. Τον δικό τους, όχι της κοπέλας! Κι όμως, ένας από μας που σας συστηθήκαμε αρχικά, πήδηξε στα 27 στο κενό (!) μαζί με την μανούλα του, γιατί με τη ζωή δεν είχε συμβολαιάκι.

Μάθαμε στα λίγα. Να σπαρά το μάτι μας σα χρυσόψαρο όταν πίνουμε ένα καφέ και όλο να συζητάμε τι δεν πάει καλά. Οι αρχές της οικονομίας «τους» δεν παν καλά, το μέλλον που μας ύφαιναν οι κρίσεις, οι κάμπιες σκέψεις μας που μένουν στο κουκούλι. Κι η ζωή συνεχίζεται και οι νέοι μεγαλώνουν και δε δημιουργούν νέες ζωές.

Και τι έχει το φωτοτυπικό το μάθανε. Και πως να βάζουνε για μήνες τα εμπορεύματα σε εξελάκια. Πήραν μεταπτυχιακό. Κουβάλησαν προτζέκτορες στις εταιρίες που μείναν και γράψαν την αξιομνημόνευτη ιστορία των «θυσιών του Ελληνικού λαού».

Κοιμήθηκαν οψάργας με σαξές-στόρυ και ξυπνάνε και είναι 30. Κι η ζωή που τους χρωστάτε τώρα;

Αρθρογράφος: Άρης Κτενάς

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ : POLITICALDOUBTS.COM

from Trelokouneli.gr http://ift.tt/1AQBp3Y

via IFTTT